سندرم براون سکوارد چیست؟
چنان‌چه نخاع به‌طور کامل قطع شود، کلیۀ عملکردهای حسی و حرکتی دیستال نسبت به قطعۀ محل قطع نخاع از بین می‌رود ولی اگر تنها یک نیمۀ نخاع قطع شود، سندرم براون سکوارد (Brown-Sequard Syndrome) رخ می‌دهد. اثرات قطع یک نیمۀ نخاع با توجه به اطلاعات مربوط به راه‌های نخاعی قابل پیش‌بینی است. کلیۀ عملکردهای حرکتی در سمت نخاع قطع شده در کلیۀ قطعات پائین‌تر از محل قطع از بین می‌روند و تنها برخی از انواع حس‌ها در سمت مقابل از بین می‌روند. حس درد، گرما و سرما (حس‌های مسیر نخاعی تالاموسی) در سمت مقابل بدن در کلیۀ درماتوم‌هایی که ۲ تا ۶ قطعه پائین‌تر از سطح قطع نخاع قرار دارند، از بین می‌رود.
برعکس، حواسی که تنها در ستون‌های خلفی و خلفی-طرفی نخاع منتقل می‌شوند (حس‌های وضعیت و تعادل، حس ارتعاش، محل‌یابی دقیق، تمییز دو نقطه)، در همان سمت قطع نخاع در همۀ درماتوم‌های پائین‌تر از سطح سطح قطع نخاع از بین می‌روند. “لمس دقیق” در همان سمت ضایعه از بین می‌رود، زیرا مسیر اصلی انتقال حس لمس دقیق یعنی ستون خلفی قطع شده است. به عبارت دیگر رشتههای این ستون تا زمان رسیدن به بصل‌النخاع در نخاع تقاطع نمی‌کنند. “لمس غیر دقیق” که به خوبی محل‌یابی نمی‌شود، هم‌چنان حفظ می‌شود؛ زیرا قسمتی از انتقال این نوع حس در راه نخاعی تالاموسی طرف مقابل انجام می‌شود.