نارسایی قلبی چیست
نارسایی قلبی (که گاها با نام نارسایی احتقانی قلب نیز شناخته می‌شود) هنگامی رخ می‌دهد که عضله قلب خون را به مقدار کافی پمپ نمی‌کند. برخی اختلالات خاص، مانند تنگی عروق قلب (بیماری عروق کرونری) یا فشار خون بالا، به تدریج قلب را بیش از حد ضعیف یا سفت‌تر از حدی می‌کنند که بتواند به طور موثر از خون پر شود و خون را پمپ کند.
همه اختلالاتی که منجر به نارسایی قلبی می‌شوند، قابل برگشت نیستند، اما روش‌های درمانی می‌توانند نشانه‌ها و علائم نارسایی قلبی را بهبود بخشیده و به افزایش طول عمر کمک کنند. تغییر در سبک زندگی مانند ورزش کردن، کاهش سدیم در رژیم غذایی، کنترل استرس و کاهش وزن، می‌تواند کیفیت زندگی را بهبود بخشد.
یکی از راه‌های جلوگیری از نارسایی قلبی، پیشگیری و کنترل شرایطی است که باعث نارسایی قلبی می‌شوند، مانند پیشگیری از ایجاد بیماری عروق کرونری، فشار خون بالا، دیابت یا چاقی.
علائم نارسایی قلبی چیست
نارسایی قلبی می‌تواند مداوم باشد (مزمن)، یا ممکن است به طور ناگهانی (حاد) شروع شود.
نشانه‌ها و علائم نارسایی قلبی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- تنگی نفس هنگام فعالیت و یا هنگام دراز کشیدن
- خستگی و ضعف
- تورم (ادم) در ساق پاها، مچ پا و پاها
- ضربان قلب سریع یا نامنظم
- کاهش توانایی ورزش کردن
- سرفه یا خس‌خس مداوم سینه همراه با خلط سفید یا صورتی مایل به خون
- افزایش نیاز به ادرار کردن در شب
- تورم شکم (آسیت)
- افزایش بسیار سریع وزن در اثر احتباس مایعات
- بی‌اشتهایی و حالت تهوع
- مشکل در تمرکز یا کاهش هوشیاری
- تنگی نفس ناگهانی و شدید و سرفه همراه با خلط صورتی و کف‌دار
- درد قفسه سینه، اگر نارسایی قلبی شما ناشی از حمله قلبی باشد
زمان مراجعه به پزشک
اگر فکر می‌کنید که ممکن است دچار نشانه‌ها و علائم نارسایی قلبی شده باشید، به پزشک مراجعه کنید. اگر هر یک از موارد زیر را تجربه کردید، به دنبال درمان فوری باشید:
- درد قفسه سینه
- غش یا ضعف شدید
- ضربان قلب سریع یا نامنظم همراه با تنگی نفس، درد قفسه سینه یا غش کردن
- تنگی نفس ناگهانی و شدید و سرفه همراه با خلط صورتی و کف‌دار
اگرچه این علائم و نشانه‌ها ممکن است به دلیل نارسایی قلبی باشد اما علل احتمالی بسیاری دیگر نیز وجود دارد، از جمله سایر بیماری‌های قلبی و ریوی تهدیدکننده زندگی. سعی نکنید خودتان بیماری را تشخیص دهید. برای کمک فوری با 115 یا شماره اورژانس محلی خود تماس بگیرید.
پزشکان اورژانس سعی می‌کنند وضعیت شما را تثبیت کنند و مشخص کنند علائم به دلیل نارسایی قلبی است و یا علل دیگری دارد.
اگر تشخیص قبلی نارسایی قلبی داشته باشید و اگر هر یک از علائم ناگهان بدتر شود یا علائم یا نشانه جدیدی ایجاد شود، ممکن است به این معنی باشد که نارسایی قلبی در حال بدتر شدن است یا به درمان پاسخ نمی‌دهد. همچنین اگر ظرف چند روز 5 پوند (2/3 کیلوگرم) یا بیشتر به وزن‌تان اضافه شود، ممکن است نشان‌دهنده بدتر شدن نارسایی قلبی باشد، پس بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید.
علت نارسایی قلبی چیست
نارسایی قلبی اغلب پس از آسیب یا ضعیف شدن قلب به دنبال بیماری‌های دیگر ایجاد می‌شود. اما برای ایجاد نارسایی قلبی حتما الزام به تضعیف شدن قلب نیست، اگر قلب بیش از حد سفت و انعطاف ناپذیر شود نیز می‌تواند باعث ایجاد نارسایی قلبی شود.
در نارسایی قلبی، حفره‌های اصلی پمپاژ قلب (بطن‌ها) ممکن است سفت شوند و به درستی در بین ضربان‌ها از خون پر نشوند. در برخی از موارد نارسایی قلبی، ممکن است عضله قلب آسیب دیده و ضعیف شود و بطن‌ها تا حدی کشیده شوند (گشاد شوند) که قلب نتواند خون را به طور موثر در سراسر بدن پمپ کند.
با گذشت زمان، قلب دیگر نمی‌تواند نیاز طبیعی برای انتقال خون به بقیه نقاط بدن را فراهم کند.
کسر تخلیه قلب (برون‌ده قلبی) معیار اندازه‌گیری مهمی در میزان پمپاژ قلب است و به طبقه‌بندی نارسایی قلبی و راهنمایی در درمان کمک می‌کند. در قلب سالم، کسر تخلیه 50 درصد یا بیشتر است، به این معنی که بیش از نیمی از خون که بطن را پر می‌کند، با هر ضربان خارج می‌شود. اما نارسایی قلبی حتی با کسر تخلیه طبیعی نیز می‌تواند رخ دهد. این اتفاق وقتی می‌افتد که عضله قلب در اثر شرایطی مانند فشار خون بالا سفت شود.
نارسایی قلبی می‌تواند در سمت چپ (بطن چپ)، سمت راست (بطن راست) یا هر دو طرف قلب باشد. به طور معمول، نارسایی قلبی از سمت چپ، بخصوص بطن چپ (محفظه اصلی پمپاژ قلب) شروع می‌شود.
| نوع نارسایی قلبی | توضیح |
| نارسایی قلبی سمت چپ | مایعات ممکن است در ریه‌ها تجمع یابد و باعث تنگی نفس شود. |
| نارسایی قلبی سمت راست | مایعات ممکن است در شکم، ساق پاها و پاها تجمع یابد و باعث تورم شود. |
| نارسایی قلبی سیستولیک | بطن چپ نمی‌تواند به شدت منقبض شود که نشان‌دهنده مشکل پمپاژ است. |
| نارسایی قلبی دیاستولیک (همچنین نارسایی قلبی با کسر تخلیه حفظ شده نیز نامیده می‌شود) | بطن چپ نمی‌تواند شل یا کاملاً پر شود که نشان‌دهنده مشکل در پر شدن است. |
هر یک از شرایط زیر می‌تواند به قلب آسیب برساند یا باعث تضعیف قلب شده و موجب ایجاد نارسایی قلبی شود. برخی از موارد زیر می‌توانند بدون اینکه باخبر باشید وجود داشته باشند:
- بیماری عروق کرونری و حمله قلبی: بیماری عروق کرونری شایع‌ترین شکل بیماری قلبی و شایع‌ترین علت نارسایی قلبی است. این بیماری در اثر تجمع رسوبات چربی (پلاک) در عروق ایجاد می‌شود که جریان خون را کاهش می‌دهد و می‌تواند منجر به حمله قلبی شود.
- فشار خون بالا: اگر فشار خون بالا باشد، قلب باید بیشتر از آنچه که لازم است کار کند تا خون در بدن جریان یابد. با گذشت زمان، این کار اضافی می‌تواند عضله قلب را خیلی سفت یا ضعیف‌تر از حدی کند که بتواند خون را به طور موثر پمپ کند.
- دریچه‌های قلبی معیوب: دریچه‌های قلب عبور جریان خون را در جهت مناسب از طریق قلب حفظ می کنند. دریچه آسیب‌دیده (به دلیل نقایص قلبی، بیماری عروق کرونری یا عفونت قلبی) قلب را مجبور می‌کند که بیشتر کار کند که این امر می‌تواند به مرور زمان آن را ضعیف کند.
- آسیب به عضله قلب (کاردیومیوپاتی): آسیب به عضله قلب (کاردیومیوپاتی) می‌تواند دلایل زیادی داشته باشد، از جمله بیماری‌های مختلف، عفونت، سوء مصرف الکل و اثرات سمی داروها مانند کوکائین یا برخی از داروهایی که برای شیمی‌درمانی استفاده می‌شود. عوامل ژنتیکی نیز می‌تواند نقش داشته باشد.
- میوکاردیت: میوکاردیت التهاب عضله قلب است. این بیماری معمولاً توسط ویروس‌ها از ایجاد می‌شود و می‌تواند به نارسایی قلبی سمت چپ منجر شود.
- نقص قلبی مادرزادی: اگر قلب و محفظه‌ها یا دریچه‌های آن به درستی تشکیل نشده باشند، قسمت‌های سالم قلب باید برای پمپاژ خون از طریق قلب بیشتر کار کنند که به نوبه خود ممکن است منجر به نارسایی قلبی شود.
- ریتم‌های غیرطبیعی قلب (آریتمی‌های قلبی): ریتم‌های غیرطبیعی قلب ممکن است باعث تپش قلب شوند و کار اضافی برای قلب ایجاد کنند. ضربان قلب آهسته ممکن است منجر به نارسایی قلبی شود.
- سایر بیماری‌ها: بیماری‌های مزمن مانند دیابت، HIV، پرکاری تیروئید، کم‌کاری تیروئید یا تجمع آهن (هموکروماتوز) یا رسوب پروتئین (آمیلوئیدوز) نیز ممکن است در نارسایی قلبی نقش داشته باشند.
علل نارسایی حاد قلبی شامل ویروس‌هایی که به عضله قلب حمله می‌کنند، عفونت‌های شدید، واکنش‌های آلرژیک، لخته شدن خون در ریه‌ها، استفاده از داروهای خاص یا هر بیماری که کل بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهد، است.
عوامل خطر نارسایی قلبی چیست
یک عامل خطرزا ممکن است برای ایجاد نارسایی قلبی کافی باشد، اما ترکیبی از عوامل نیز میزان خطر را افزایش می‌دهند. عوامل خطر عبارتند از:
- فشار خون بالا: اگر فشار خون بالا باشد، قلب بیش از آنچه که لازم است کار می‌کند.
- بیماری عروق کرونری: تنگی عروق ممکن است میزان جریان خون اکسیژن‌دار قلب را محدود کند و در نتیجه عضله قلب ضعیف شود.
- حمله قلبی: حمله قلبی نوعی بیماری کرونری است که به‌طور ناگهانی اتفاق می‌افتد. آسیب به عضله قلب در اثر حمله قلبی ممکن است به این معنی باشد که قلب دیگر نمی‌تواند آن طور که باید خون را پمپ کند.
- دیابت: ابتلا به دیابت خطر ابتلا به فشار خون و بیماری عروق کرونری را افزایش می‌دهد.
- برخی از داروهای دیابت: مشخص شده است که داروهای دیابت روزیگلیتازون (آواندیا) و پیوگلیتازون (اکتوس) خطر ابتلا به نارسایی قلبی را در برخی افراد افزایش می‌دهند. مصرف این داروها را خودبه‌خود قطع نکنید. اگر آن‌ها را مصرف می‌کنید، با دکتر خود در مورد ضرورت به ایجاد تغییرات درباره داروها مشورت کنید.
- داروهای خاص: برخی از داروها ممکن است منجر به نارسایی قلبی یا مشکلات قلبی شوند. داروهایی که ممکن است خطر مشکلات قلبی را افزایش دهند شامل داروهای ضد التهاب غیراستروئیدیNSAIDs) )، داروهای خاص بیهوشی، برخی از داروهای ضد آریتمی، داروهای خاصی که برای درمان فشار خون بالا، سرطان، بیماری‌های خونی، اختلالات عصبی، اختلالات روانپزشکی، بیماری‌های ریوی، اختلالات اورولوژی، اختلالات التهابی و عفونت استفاده می‌شوند و همچنین سایر داروهای تجویز شده و یا داروهای بدون نسخه است.
مصرف داروها را خودسرانه قطع نکنید. اگر در مورد داروهایی که مصرف می‌کنید سوالی دارید، با پزشک خود درمورد اینکه آیا تغییراتی را در داروهایتان توصیه می‌کند یا خیر، مشورت کنید.
- آپنه خواب: عدم توانایی در تنفس صحیح به هنگام خواب شبانه منجر به کاهش سطح اکسیژن خون و افزایش خطر ریتم‌های غیرطبیعی قلبی می‌شود. هر دوی این مشکلات می‌توانند قلب را تضعیف کنند.
- نقایص مادرزادی قلبی: برخی از افراد مبتلا به نارسایی قلبی، با نقایص ساختاری قلبی متولد شده‌اند.
- بیماری دریچه قلب: خطر ابتلا به نارسایی قلبی در افراد مبتلا به بیماری دریچه قلبی بیشتر است.
- ویروس‌ها: یک عفونت ویروسی ممکن است به عضله قلب آسیب برساند.
- مصرف الکل: نوشیدن بیش از حد الکل می‌تواند عضلات قلب را تضعیف کرده و منجر به نارسایی قلبی شود.
- مصرف دخانیات: استفاده از دخانیات می‌تواند خطر نارسایی قلبی را افزایش دهد.
- چاقی: افرادی که چاق هستند بیشتر در معرض نارسایی قلبی قرار دارند.
- ضربان‌های قلبی نامنظم: این ریتم‌های غیرطبیعی، به خصوص اگر بسیار سریع و مکرر باشند، می‌توانند عضله قلب را تضعیف کرده و باعث نارسایی قلبی شوند.
عوارض نارسایی قلبی چیست
اگر دچار نارسایی قلبی هستید، آینده بیماری به علت و شدت آن، سلامت کلی شما و به سایر عوامل مانند سن بستگی دارد. عوارض می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- آسیب یا نارسایی کلیه. نارسایی قلبی می‌تواند جریان خون کلیه‌ها را کاهش دهد که در صورت عدم درمان در نهایت باعث نارسایی کلیه می‌شود. آسیب به کلیه در اثر نارسایی قلبی برای درمان نیاز به دیالیز دارد.
- مشکلات دریچه‌ای قلب. دریچه‌های قلب که جریان خون را در مسیر مناسب از طریق قلب حفظ می‌کنند، ممکن است در اثر بزرگ شدن قلب یا فشار خون بالا به دلیل نارسایی قلبی، به درستی کار نکنند.
- مشکلات ریتمی قلب. مشکلات ریتم قلب (آریتمی) می‌تواند عارضه بالقوه نارسایی قلبی باشد.
- آسیب کبدی. نارسایی قلبی می‌تواند منجر به تجمع مایعات شود که فشار زیادی به کبد وارد می‌کند و می‌تواند باعث ایجاد اسکار کبدی شود که این امر عملکرد صحیح کبد را دشوار می‌کند.
علائم و عملکرد قلب برخی از افراد با درمان مناسب بهبود می‌یابد. با این حال، نارسایی قلبی می‌تواند تهدیدکننده حیات باشد. افراد مبتلا به نارسایی قلبی ممکن است علائم شدیدی داشته باشند و برخی از آن‌ها ممکن است نیاز به پیوند قلب یا حمایت با دستگاه کمک بطنی داشته باشند.
پیشگیری از نارسایی قلبی
کلید جلوگیری از نارسایی قلبی، کاهش عوامل خطرزا است. با ایجاد تغییر در سبک زندگی همراه با کمک داروهای مورد نیاز، می‌توانید بسیاری از عوامل خطر بیماری‌های قلبی (مثل فشار خون بالا و بیماری عروق کرونری) را کنترل کرده یا از بین ببرید.
تغییراتی که می‌توانید برای جلوگیری از نارسایی قلبی در سبک زندگی خود ایجاد کنید، شامل موارد زیر است:
- سیگار نکشیدن
- کنترل برخی اختلالات مانند فشار خون بالا و دیابت
- داشتن فعالیت بدنی
- خوردن غذاهای سالم
- حفظ وزن در محدوده سالم
- کاهش و کنترل استرس
تشخیص نارسایی قلبی
برای تشخیص نارسایی قلبی، پزشک شرح حال دقیقی می‌گیرد، علائم را بررسی می‌کند و معاینه فیزیکی انجام می‌دهد. پزشک همچنین وجود عوامل خطرزا مانند فشار خون بالا، بیماری عروق کرونری یا دیابت را بررسی می‌کند.
پزشک با استفاده از استتوسکوپ (گوشی پزشکی) می‌تواند به صدای ریه‌ها گوش دهد تا علائم احتقان را بررسی کند. استتوسکوپ همچنین برای شنیدن صداهای غیرطبیعی قلب که ممکن است نارسایی قلبی را نشان دهند، به کار می‌رود. پزشک ممکن است رگ‌های گردنی را بررسی کرده و از نظر تجمع مایعات، شکم و پاها را بررسی کند.
بعد از انجام معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است برخی از این آزمایشات را نیز درخواست کند:
- آزمایش خون. پزشک ممکن است برای یافتن علائم بیماری‌هایی که می‌توانند بر قلب تأثیر بگذارند، آزمایش خون درخواست کند. اگر تشخیص بعد از انجام آزمایش‌های دیگر نیز قطعی نباشد، ممکن است میزان یک ماده شیمیایی به نام N-terminal pro-B-type natriuretic peptide (NT-proBNP) را بررسی کند.
- اشعه ایکس از قفسه سینه. تصاویر اشعه ایکس به پزشک کمک می‌کند تا وضعیت ریه‌ها و قلب را ببیند. پزشک همچنین می‌تواند از اشعه ایکس برای تشخیص اختلالات دیگری غیر از نارسایی قلبی که ممکن است علائم و نشانه‌ها را توجیه کند، استفاده کند.
- الکتروکاردیوگرام (نوار قلب). این تست فعالیت الکتریکی قلب را از طریق الکترودهای متصل به پوست ثبت می‌کند و به پزشک کمک می‌کند تا مشکلات ریتمی و آسیب قلبی را تشخیص دهد.
- اکوکاردیوگرام. در اکوکاردیوگرام از امواج صوتی برای تولید تصویری از قلب استفاده می‌شود. این آزمایش می‌تواند به پزشکان کمک کند تا اندازه و شکل قلب را در کنار هرگونه ناهنجاری مشاهده کنند. اکوکاردیوگرام کسر تخلیه قلب را نیز اندازه‌گیری می‌کند که معیار اندازه‌گیری مهمی در تعیین میزان پمپاژ قلب است و از آن برای کمک به طبقه‌بندی نارسایی قلبی و راهنمایی در درمان استفاده می‌شود.
- تست استرس. تست‌های استرس (تست ورزش) سلامت قلب را با چگونگی پاسخگویی در برابر فعالیت ارزیابی می‌کنند. ممکن است از شما خواسته شود روی تردمیل راه بروید در حالی که به دستگاه ECG متصل هستید، یا ممکن است دارویی به صورت داخل وریدی دریافت کنید که قلب‌تان را مانند حالت ورزش کردن، تحریک کند.
گاهی اوقات می‌توان تست استرس را با زدن یک ماسک انجام داد که توانایی قلب و ریه‌ها را برای تنفس اکسیژن و دفع دی‌اکسید‌کربن اندازه‌گیری می‌کند. اگر پزشک در هنگام ورزش بخواهد تصاویر قلب را نیز ببیند، ممکن است در حین تست از روش‌های تصویربرداری نیز برای تجسم قلب استفاده کند.
- اسکن توموگرافی کامپیوتری قلب (CT). در سی تی اسکن قلب، روی یک میز در داخل دستگاهی شبیه دونات، دراز می‌کشید. یک لوله اشعه ایکس در داخل دستگاه به دور بدن شما می‌چرخد و تصاویر قلب و قفسه سینه را می‌گیرد.
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). درMRI قلب، روی یک میز درون دستگاهی لوله‌ای شکل و طویل دراز می‌کشید که یک میدان مغناطیسی تولید می‌کند و ذرات اتمی را در برخی از سلول‌ها هم‌راستا می‌کند. امواج رادیویی به سمت این ذرات همسو پخش می‌شوند و سیگنال‌هایی تولید می‌کنند که در نهایت تصاویری از قلب ایجاد می‌کنند.
- آنژیوگرام کرونری. در این آزمایش، یک لوله نازک و انعطاف‌پذیر (کاتتر) به داخل رگ خونی در کشاله ران یا بازو وارد شده و از طریق آئورت به داخل عروق کرونر هدایت می‌شود. رنگ تزریق شده از طریق کاتتر باعث می‌شود که عروق تغدیه‌کننده قلب از طریق اشعه ایکس قابل مشاهده باشد و به پزشکان کمک می‌کند تا انسداد را تشخیص دهند.
- نمونه‌برداری از میوکارد. در این آزمایش، پزشک یک کابل بیوپسی کوچک و قابل انعطاف را به داخل رگ گردن یا کشاله ران وارد می‌کند و از تکه‌های کوچکی از عضله قلب نمونه می‌گیرد. این روش ممکن است برای تشخیص انواع خاصی از بیماری‌های عضلات قلب که باعث نارسایی قلبی می‌شوند، انجام شود.
طبقه بندی نارسایی قلبی
نتایج این آزمایشات به پزشکان کمک می‌کند تا علت نشانه‌ها و علائم نارسایی قلبی را تعیین کرده و برنامه‌ای برای درمان بیماری قلبی تهیه کنند. برای تعیین مناسب‌ترین روش درمانی برای بیماری، پزشکان نارسایی قلبی را با استفاده از دو سیستم طبقه‌بندی می‌کنند:
- طبقه‌بندی انجمن قلب نیویورک: این مقیاس مبتنی بر علائم، نارسایی قلبی را در چهار دسته طبقه‌بندی می‌کند. در نارسایی قلبی کلاس I هیچ علائمی وجود ندارد. در نارسایی قلبی کلاس II فرد می‌تواند فعالیت‌های روزمره را بدون مشکل انجام دهد، اما اگر به خود فشار آورد، خسته می‌شود. در کلاس III فرد در انجام فعالیت‌های روزمره مشکل خواهد داشت. کلاس IV شدیدترین حالت است و حتی در حالت استراحت نیز تنگی نفس ایجاد می‌شود.
- دستورالعمل‌های کالج قلب و عروق آمریکا/انجمن قلب آمریکا: این سیستم طبقه‌بندی مبتنی بر مراحل بیماری، از حروف A تا D استفاده می‌کند. این سیستم شامل طبقه‌بندی برای افرادی است که در معرض خطر نارسایی قلبی قرار دارند.
به عنوان مثال، فردی که چندین فاکتور خطر برای نارسایی قلبی دارد، اما نشانه‌ها و علائم نارسایی قلبی را ندارد، مرحله A است. فردی که بیماری قلبی دارد، اما نشانه‌ها و علائم نارسایی قلبی ندارد، مرحله B است. فردی که بیماری قلبی دارد و تجربه نشانه‌ها و علائم نارسایی قلبی را دارد، مرحله C است. فردی با نارسایی قلبی پیشرفته که به درمان‌های تخصصی نیاز دارد، مرحله D است.
پزشکان از این سیستم طبقه‌بندی برای شناسایی عوامل خطر و شروع درمان زودهنگام و تهاجمی‌تر برای کمک به جلوگیری یا به تأخیر انداختن نارسایی قلبی استفاده می‌کنند.
این سیستم‌های امتیازدهی مستقل از یکدیگر نیستند. پزشک اغلب از هردو آن‌ها برای کمک به تصمیم‌گیری در مورد مناسب‌ترین گزینه‌های درمانی استفاده می‌کند. اگر می‌خواهید شدت نارسایی قلبی خود را تعیین کنید، از پزشک خود در مورد نمره بیماری خود سوال کنید. پزشک می‌تواند کمک کند تا نمره خود را تفسیر کنید و درمان را براساس شرایط‌تان برنامه‌ریزی می‌کند.
درمان نارسایی قلبی چیست
نارسایی قلبی یک بیماری مزمن است که نیاز به کنترل مادام العمر دارد. با این حال، توسط اقدامات درمانی، نشانه‌ها و علائم نارسایی قلبی می‌تواند بهبود یابد و در بعضی موارد قدرت قلب نیز بیشتر می‌شود. درمان ممکن است کمک کند تا بیشتر عمر کنید و ممکن است احتمال مرگ ناگهانی را کاهش دهد.
پزشکان گاهی اوقات می‌توانند با درمان علل زمینه‌ساز، نارسایی قلبی را اصلاح کنند. به عنوان مثال، ترمیم دریچه قلب یا کنترل ریتم سریع و نامنظم قلب ممکن است نارسایی قلبی را اصلاح کند. اما در اکثر افراد، درمان نارسایی قلبی شامل تعادل داروهای مناسب و در برخی موارد استفاده از دستگاه‌هایی است که به ضربان و انقباض صحیح قلب کمک می‌کنند.
داروهای نارسایی قلبی
پزشکان معمولاً با ترکیبی از داروها نارسایی قلبی را درمان می‌کنند. بسته به علائم نارسایی قلبی ممکن است یک یا چند دارو مصرف کنید، از جمله:
- مهارکننده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE): این داروها به افراد مبتلا به نارسایی قلبی سیستولیک کمک می‌کند تا عمر طولانی‌تری داشته و احساس بهتری داشته باشند. مهارکننده‌های ACE نوعی گشادکننده عروق (دارویی که رگ‌های خونی را برای کاهش فشار خون، بهبود جریان خون و کاهش بار کاری قلب، گشاد می‌کند) هستند. به عنوان مثال می‌توان به انالاپریل (وازوتک)، لیزینوپریل (زستریل) و کاپتوپریل (کاپوتن) اشاره کرد.
- مسدودکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین II: این داروها که شامل لوزارتان (Cozaar) و والزارتانDiovan) ) است، دارای فواید مشابه مهارکننده‌های ACE هستند. این داروها ممکن است برای افرادی که تحمل داروهای مهارکننده‌های ACE را ندارند، جایگزین مناسبی باشند.
- بتابلاکرها: این دسته از داروها نه تنها ضربان قلب و فشارخون را کاهش می‌دهند، بلکه در صورت نارسایی قلبی سیستولیک نیز بخشی از آسیب قلبی را محدود می‌کنند. به عنوان مثال می‌توان به کارودیلولCoreg) )، متوپرولول Lopressor))، بیسوپرولولZebeta) ) اشاره کرد.
این داروها خطر ایجاد برخی از ریتم‌های غیرطبیعی قلب را کاهش می‌دهند و احتمال مرگ غیرمنتظره و ناگهانی را کم می‌کنند. بتابلاکرها ممکن است نشانه‌ها و علائم نارسایی قلبی را کاهش دهند، عملکرد قلب را بهبود بخشند و به طولانی کردن عمر کمک کنند. - دیورتیک‌ها: دیورتیک‌ها که اغلب قرص‌های آب نامیده می‌شوند، باعث می‌شوند که ادرار بیشتری دفع کنید و مایعات در بدن جمع نشود. دیورتیک‌ها مانند فوروزماید Lasix))، مایعات موجود در ریه‌ها را نیز کاهش می‌دهد تا بتوانید راحت‌تر نفس بکشید.
از آنجایی که دیورتیک‌ها باعث دفع پتاسیم و منیزیم بدن می‌شوند، ممکن است پزشک مکمل‌های این مواد معدنی را نیز تجویز کند. در صورت استفاده از دیورتیک، پزشک احتمالاً با آزمایش منظم خون، میزان پتاسیم و منیزیم خون را کنترل می‌کند. - آنتاگونیست‌های آلدوسترون: این داروها شامل اسپیرونولاکتون (آلداکتون) و الپرنون (اینسپرا) است. این‌ها دیورتیک‌های نگهدارنده پتاسیم هستند، همچنین دارای خواصی اضافه‌تر هستند که ممکن است به افراد مبتلا به نارسایی قلبی سیستولیک شدید کمک کند تا عمر طولانی‌تری داشته باشند.
برخلاف برخی از دیورتیک‌ها دیگر، اسپیرونولاکتون و اپلرونون می‌توانند سطح پتاسیم موجود در خون را به میزان بالای خطرناکی برسانند، بنابراین اگر افزایش پتاسیم نگران‌کننده است با پزشک خود صحبت کنید و در صورت نیاز، مصرف مواد غذایی سرشار از پتاسیم را تغییر دهید. - اینوتروپ‌ها: داروهای داخل وریدی هستند که در بیماران با نارسایی قلبی شدید در بیمارستان برای بهبود عملکرد پمپاژ قلب و حفظ فشار خون استفاده می‌شوند.
- دیگوکسین (لانوکسین): این دارو که به آن دیجیتالیس نیز گفته می‌شود، قدرت انقباضات عضله قلب را افزایش می‌دهد و همچنین باعث کاهش ضربان قلب می‌شود. دیگوکسین علائم نارسایی قلبی را در نارسایی قلبی سیستولیک کاهش می‌دهد. همچنین این احتمال وجود دارد که به کسی که دارای مشکلات ریتمی قلب مانند فیبریلاسیون دهلیزی است نیز این دارو تجویز شود.
برای درمان نارسایی قلبی ممکن است لازم باشد که دو یا چند دارو مصرف کنید. پزشک ممکن است داروهای قلبی دیگری را نیز همراه با داروهای نارسایی قلبی تجویز کند (مانند نیترات برای درد قفسه سینه، استاتین برای کاهش کلسترول یا داروهای رقیق‌کننده خون برای جلوگیری از لخته شدن خون). ممکن است پزشک به طور مرتب دوز داروها را تنظیم کند، به ویژه هنگامی که داروی جدیدی را شروع کنید یا وضعیت‌تان رو به بدتر شدن است.
در صورت بروز علائم نارسایی قلبی ممکن است در بیمارستان بستری شوید. هنگامی که در بیمارستان هستید، ممکن است داروهای اضافی برای کمک به پمپاژ بهتر قلب و تسکین علائم دریافت کنید. همچنین ممکن است اکسیژن مکمل را از طریق ماسک یا لوله‌های کوچکی که در بینی قرار داده شده، دریافت کنید. اگر نارسایی شدید قلبی دارید، ممکن است لازم باشد از مکمل اکسیژن طولانی‌مدت استفاده کنید.
جراحی و دستگاه‌های پزشکی
در برخی موارد، پزشکان برای درمان مشکل اصلی که منجر به نارسایی قلبی شده است، عمل جراحی را توصیه می‌کنند. برخی از درمان‌هایی که در افراد خاص مورد مطالعه و استفاده قرار می‌گیرد عبارتند از:
- جراحی بای پس عروق کرونری: اگر رگ‌های شدیدا مسدود شده در نارسایی قلبی نقش داشته باشند، پزشک ممکن است جراحی بای پس عروق کرونر را توصیه کند. در این روش، به وسیله رگ‌های خونی از ساق پا، بازو یا سینه یک شریان مسدود شده در قلب را دور می‌زنند تا خون آزادتر و موثرتر از طریق قلب جریان یابد.
- ترمیم یا تعویض دریچه قلب: اگر دریچه قلب معیوب باعث نارسایی قلبی شود، ممکن است پزشک تعمیر یا تعویض دریچه را توصیه کند. جراح می‌تواند دریچه اصلی را اصلاح کند تا جریان خون به عقب رانده شده، برطرف شود. جراحان همچنین می‌توانند با اتصال مجدد لت‌های دریچه یا برداشتن بافت اضافی دریچه، دریچه را ترمیم کنند تا لت‌ها محکم بسته شوند. بعضی اوقات تعمیر دریچه شامل سفت کردن یا تعویض حلقه دور دریچه (آنولوپلاستی) است.
تعویض دریچه در صورت عدم امکان تعمیر دریچه انجام می‌شود. در جراحی تعویض دریچه، دریچه آسیب دیده با دریچه مصنوعی (پروتز) تعویض می‌شود.
اکنون می‌توان انواع خاصی از ترمیم یا تعویض دریچه قلب را بدون انجام جراحی قلب باز، با استفاده از روش‌های جراحی با حداقل تهاجم یا کاتتریزاسیون قلب انجام داد. - دفیبریلاتو‌رهای قلبی قابل کاشت (ICDs): ICD دستگاهی مشابه ضربان‌ساز قلب است که با سیم‌هایی که از طریق رگ‌ها به قلب منتقل می‌شوند، در زیر پوست قفسه سینه کاشته می‌شود.
ICD ریتم قلب را کنترل می‌کند. اگر قلب با یک ریتم خطرناک شروع به ضربان کند، یا اگر قلب متوقف شود،ICD سعی می‌کند تا به قلب شما ضربان بدهد یا آن را با شوک به ریتم طبیعی برگرداند.ICD همچنین می‌تواند به عنوان ضربان‌ساز قلب عمل کرده و در صورت کند شدن سرعت ضربان قلب، آن را تسریع کند. - درمان همزمان‌سازی مجدد قلبی (CRT) یا ضربان ساز دو بطنی: یک ضربان‌ساز دو بطنی، تکانه‌های الکتریکی را به موقع به هر دو محفظه تحتانی قلب (بطن چپ و راست) می‌فرستد تا آن‌ها به روشی کارآمدتر و هماهنگ‌تر با هم پمپاژ شوند.
بسیاری از افراد مبتلا به نارسایی قلبی در سیستم الکتریکی قلب خود مشکلاتی دارند که باعث ضعف عضله قلب و انقباض ناهماهنگ می‌شود. این انقباض ناکارآمد عضلانی ممکن است باعث بدتر شدن نارسایی قلبی شود. غالباً یک ضربان ساز دو بطنی با ICD برای افرادی که نارسایی قلبی دارند به صورت ترکیبی استفاده می‌شود. - دستگاه‌های کمک بطنی (VADs):VAD که به عنوان دستگاه پشتیبانی‌کننده گردش خون مکانیکی نیز شناخته می‌شود، یک پمپ مکانیکی قابل کاشت است که به پمپاژ خون از حفره‌های پایین قلب (بطن‌ها) به سایر نقاط بدن کمک می‌کند. یک VAD در شکم یا قفسه سینه کاشته می‌شود و به قلب ضعیف شده متصل می‌شود تا به آن کمک کند خون را به بقیه بدن پمپ کند.
پزشکان در ابتدا از پمپ‌های قلب برای زنده نگه داشتن افراد کاندید پیوند قلب در زمانی که در انتظار قلب اهدایی بودند، استفاده می‌کردند. VADs همچنین ممکن است به عنوان جایگزینی برای پیوند استفاده شود. پمپ‌های قلبی کاشته شده می‌توانند کیفیت زندگی برخی از افراد مبتلا به نارسایی قلبی شدید را که واجد شرایط پیوند قلب نیستند یا قادر به پیوند قلب نیستند یا در انتظار قلب جدید هستند، افزایش دهند. - پیوند قلب: برخی افراد چنان نارسایی قلبی شدیدی دارند که جراحی یا داروها کمکی نمی‌کنند و ممکن است لازم باشد که قلب بیمار را با قلب سالم جایگزین کنند.
پیوند قلب می‌تواند بقا و کیفیت زندگی برخی از افراد مبتلا به نارسایی قلبی شدید را بهبود بخشد. با این حال، کاندیداهای پیوند قلب اغلب باید مدت‌ها منتظر بمانند تا قلب اهدا‌کننده‌ی مناسب برای آن‌ها پیدا شود. برخی از کاندیداهای پیوند در این دوره انتظار از طریق درمان دارویی یا دستگاه درمانی بهبود می‌یابند و می‌توانند از لیست انتظار پیوند خارج شوند.
پیوند قلب برای همه بیماران درمان انتخابی نیست. یک تیم از پزشکان در یک مرکز پیوند، فرد را ارزیابی می‌کنند تا مشخص شود که آیا این روش بی‌خطر و مفید است یا خیر.
مراقبت تسکینی
پزشک ممکن است مراقبت تسکینی و حمایتی را در برنامه درمانی توصیه کند. مراقبت تسکینی یک مراقبت پزشکی تخصصی است که بر کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی متمرکز است. هر کسی که بیماری جدی یا تهدیدکننده حیات داشته باشد می‌تواند از مراقبت تسکینی بهره‌مند شود (برای درمان علائم بیماری مانند درد یا تنگی نفس و یا برای کاهش عوارض جانبی درمان مانند خستگی یا حالت تهوع).
ممکن است نارسایی قلبی تا حدی بدتر شود که دیگر داروها کار نکنند و پیوند قلب یا دستگاه‌ها گزینه مناسب نباشد. اگر این اتفاق بیفتد، ممکن است لازم باشد وارد بخش مراقبتی بیمارستانی شوید. آسایشگاه بیمارستانی یک دوره درمانی ویژه را برای بیماران لاعلاج فراهم می‌کند.
آسایشگاه بیمارستان اجازه می‌دهد تا خانواده و دوستان (با کمک پرستاران، مددکاران اجتماعی و داوطلبان آموزش دیده) از یکی از عزیزان خود در خانه یا محل اقامت در بیمارستان مراقبت کرده و به آن‌ها آرامش دهند. آسایشگاه بیمارستان، حمایت عاطفی، روانی، اجتماعی و معنوی از افراد بیمار و نزدیکترین افراد به آن‌ها را فراهم می‌کند.
اگرچه بیشتر افراد تحت مراقبت آسایشگاه بیمارستانی در خانه‌های خود باقی می‌مانند، اما این برنامه در همه جا در دسترس است (از جمله خانه‌های سالمندان و مراکز بهزیستی). برای افرادی که در بیمارستان بستری هستند، مراقبان متخصص می‌توانند راحتی، مراقبت دلسوزانه با کرامت را فراهم کنند.
اگرچه ممکن است دشوار باشد، اما مسائل مربوط به پایان زندگی را با خانواده و تیم پزشکی در میان بگذارید. بخشی از این بحث احتمالاً شامل دستورات قبلی خواهد بود (اصطلاحی کلی برای دستورالعمل‌های شفاهی و کتبی که در مورد مراقبت‌های پزشکی خود درصورتی که نتوانید خودتان صحبت کنید، ارائه می‌دهید.)
اگر دفیبریلاتور قلبی قابل کاشت (ICD) دارید، یک نکته مهم که باید با خانواده و پزشکان در میان بگذارید خاموش کردن دستگاه دفیبریلاتور است به طوری که نتواند شوک‌هایی برای ادامه ضربان قلب ایجاد کند.