وقتی یکی از نزدیکان ما به آلزایمر مبتلا می‌شود ممکن است تصمیم بگیریم به عنوان پرستار در منزل از آنها مراقبت کنیم. پرستاری از افراد مبتلا به آلزایمر کار سخت و طاقت‌فرسایی است. چرا که هر روز با چالش‌های جدید رو به رو می‌شویم. این افراد دچار توهم و پریشان فکری هستند، از این رو میزان توانایی این افراد و الگوهای رفتاری آنها مدام در حال تغییر است. انجام کارهای روزانه مانند لباس پوشیدن، حمام کردن و غذا خوردن برای این افراد دشوار است. رعایت یک سری نکات و داشتن برنامه به شما در حل چالش‌ها و مراقب بهتر از این افراد کمک می‌کند.
بسیاری از پرستاران استراتژی‌های مخصوص به خود را برای کنترل رفتار و شرایط استرس‌زا دارند. هیچ دستورالعمل مشخص و خاصی برای مراقبت از این افراد وجود ندارد و پرستاران باید با آزمون و خطا استراتژی‌های مناسب را برای مراقب از این افراد پیدا کنند. زیرا هر یک از افراد مبتلا به آلزایمر پاسخ متفاوتی به استراتژی‌های متفاوت نشان می‌دهد. میزان اثربخشی استراتژی‌های مختلف می‌تواند در روند پیشرفت بیماری تغییر ایجاد کند.
طراحی برنامه روزانه
روتین روزانه بیمار را بررسی کنید و سعی کنید الگوهای رفتاری او را تشخیص دهید و خود را با آن تطبیق دهید. به عنوان مثال اگر بیمار صبح‌ها هوشیارتر است و همکاری بیشتری با شما دارد برنامه خود را با او تطبیق دهید و از آن زمان نهایت استفاده را ببرید. به خاطر داشته باشید که توانایی‌های فرد دائماً در حال تغییر است پس سعی کنید انعطاف‌پذیر باشید و خود را با شرایط بیمار سازگار کنید. در ادامه نکته‌ها و استراتژی‌هایی به صورت طبقه‌بندی مطرح شده که به کارگیری آنها فرآیند مراقبت از بیمار را ساده‌تر می‌کنند.
ارتباط
ارتباط برقرار کردن با فرد مبتلا به آلزایمز کمی چالش برانگیز است. برای برقراری ارتباط با این افراد و دستیابی به درک متقابل باید تمرین کرد. را‌ه‌کار پیشنهادی زیر می‌توانند به شما کمک کنند:
- کلمات ساده و جملات کوتاه انتخاب کنید و به آرامی صحبت کنید.
- با آنها همانند یک کودک صحبت نکنید یا هنگامی که راجع به آنها صحبت می‌کنید حضورشان را نادیده نگیرید.
- عوامل حواس‌پرتی بیمار را به حداقل برسانید و سعی کنید در محیط آرام به دور از صداهای مانند صدای تلویزیون یا رادیو با او صحبت کنید. این کار توجه و تمرکز بیمار را هنگام صحبت کردن افزایش می‌دهد.
- برای جلب توجه بیمار قبل از صحبت کردن او را صدا بزنید و با او ارتباط چشمی برقرار کنید.
- زمان کافی را برای پاسخگویی در اختیار بیمار قرار دهید و حرف او را قطع نکنید.
- اگر برای یافتن کلمات دچار مشکل است سعی کنید کلمات را حدس بزنید و به او کمک کنید.
- سؤالات و کارهایی که باید انجام دهد را با لحن مثبت و به آرامی بیان کنید.
- اجازه دهید راجع به نگرانیها و دغدغه‌های خود صحبت کند حتی اگر به خوبی متوجه منظور او نمی‌شوید.
- اگر متوجه حرف‌های بیمار نمی‌شوید از احساسات و زبان بدن او کمک بگیرد.
حمام کردن
برای اکثر بیماران مبتلا به آلزایمر حمام کردن یک تجربه ترسناک و گیج کننده است. ممکن است سالمندان فکر کنند که به تازگی حمام کردند اما در واقعیت از آخرین باری که حمام کرده‌اند یک هفته گذشته باشد. ترس از آب و زمین خوردن در این بیماران دیده می‌شود و همچنین این احتمال وجود دارد که روند حمام کردن و استفاده از وسایل حمام آنها را سردرگم کند. داشتن یک برنامه از پیش تعیین شده این فرآیند را برای شما ساده‌تر می‌کند.
- زمانی از روز را به حمام کردن یا دوش گرفتن اختصاص دهید که فرد آرام‌تر و سازگارتر است. حمام رفتن را به یک روتین تبدیل کنید که همیشه در یک زمان مشخص انجام می‌شود.
- این حقیقت را بپذیرید که حمام کردن ممکن است کار دشواری باشد. صبور باشید و آرامش خود را حفظ کنید.
- به آرامی پیش روید و مرحله به مرحله روند کار را برای او توضیح دهید. تا حد امکان اجازه دهید که با شما همکاری کند.
- قبل از ورود فرد به حمام از آماده بودن تمام وسایل مورد نیاز از جمله حوله و وسایل کمکی اطمینان حاصل کنید. حمام را از قبل آماده کنید.
- دما آب و اتاق را تنظیم کنید. در صورت لزوم از قبل اتاق را گرم کنید و حوله اضافی و لباسها را آماده کنید. قبل از ورود فرد به حمام دما آب را تنظیم کنید.
- با استفاده از یک میله نگهدارنده، سر دوش دستی، نیمکت حمام و کف‌پوش ضد لغزش حمام خطرات احتمالی را کاهش دهید.
- معمولاً به حمام روزانه نیازی نیست. می‌توانید بین دفعات حمام کردن یا دوش گرفتن از حمام اسفنجی استفاده کنید.
لباس پوشیدن
برای افراد مبتلا به آلزایمر لباس پوشیدن یک فرآیند پر چالش است. از جمله چالش‌هایی که با آنها رو به رو هستید می‌توان به انتخاب لباس، درآوردن لباس و پوشیدن لباس و بستن دکمه‌ها و زیب‌ها اشاره کرد. به حداقل رساندن این چالش‌ها فرآیند لباس پوشیدن را ساده‌تر و سریع‌تر می‌کند.
- لباس‌های بیمار را هر روز و در یک زمان مشخص تعویض کنید تا این فرآیند را به عنوان بخشی از روتین روزانه بپذیرد.
- سعی کنید وقت زیادی را به این کار اختصاص دهید تا بیمار بتواند حدالامکان بدون اینکه تحت فشار قرار گیرد و بدون هیچ عجله‌ای لباس خود را تعویض کند.
- اجازه دهید فرد از بین چند لباس انتخابی شما لباس خود را انتخاب کند. اگر به لباس خاصی علاقه دارد چند دست از آن مدل لباس با رنگ‌های مختلف برای او خریداری کنید.
- برای کاهش تعداد گزینه‌های انتخابی و جلوگیری از سردرگمی و آسان‌تر کردن روند انتخاب همه لباسها را در یک اتاق قرار ندهید. تنها تعداد محدودی از لباسها را در کمد اتاق او قرار دهید.
- لباسها را براساس ترتیب پوشیدن مرتب کنید تا به او در انجام این فرآیند کمک کنید.
- در صورتی که فرد قادر به برداشتن لباسها و پوشیدن آنها به یک ترتیب مشخص نیست هر بار یک لباس را به او بدهید و یا فرآیند لباش پوشیدن را مرحله به مرحله به طور واضح برای او شرح دهید.
- لباس‌هایی را انتخاب کنید که پوشیدن و درآوردن آنها آسان باشد. به جای دکمه و زیپ از زیپ چسبی و کمربند کشی استفاده کنید.
غذا خوردن
برخی از این بیماران تمایل دارند دائماً غذا بخورد در حالی‌که عده دیگر برای غذا خوردن به تشویق احتیاج دارند. برای غذا خوردن حواس و عملکردهای حرکتی باید باهم هماهنگ باشند که در این بیماران به مرور زمان این هماهنگی از بین می‌رود. با ایجاد تغییر در فرآیند غذا خوردن و سازگار کردن آن با شرایط بیمار می‌توان به او در غذا خوردن و دریافت مواد مغذی مورد نیاز کمک کرد.
- زمان غذا خوردن را به موقعیتی برای تعاملات اجتماعی تبدیل کنید. صبور باشد و عجله نکنید.
- محیط غذا خوردن باید آرام و به دور از عوامل حواس پرتی باشد.
- زمان مشخصی را به هر وعده اختصاص دهید و آن را به روتین روزانه تبدیل کنید اما در نظر داشته باشید که نیازهای بیمار در حال تغییر است و باید خود را با آنها تطبیق دهید.
- به بیمار اجازه دهید که غذای خود را انتخاب کند اما گزینه‌های انتخابی او را محدود کنید. سعی کنید غذاهای جذاب و متنوع در نوع، رنگ و مزه را برای او تهیه کنید.
- غذاهای او را به چند بخش کوچک تقسیم کنید و طی چند وعده در طول روز به او بدهید.
- میان‌وعده‌ها و نوشیدنی‌های سالم را در برنامه غذایی او جای دهید. در مراحل اولیه بیماری احتمال پرخوری در بیمار وجود دارد سعی کنید آن را کنترل کنید.
- ظروف و وسایل غذا خوری انتخاب کنید که بیمار بتواند به راحتی از آنها استفاده کند. اگر استفاده از وسایل غذا خوری برای بیمار دشوار است غذای او را به جای بشقاب در کاسه سرو کنید یا وسایل غذا خوری در اختیار او بگذارید که بتواند به راحتی آنها را در دست بگیرد. همچنین می‌توان با تهیه فینگرفودهایی (غذاهای انگشتی) مانند ساندویچ‌های کوچک، مرغ انگشتی و تکه‌های میوه این مشکل را حل کرد. برای نوشیدن راحت‌تر و همچنین جلوگیری از ریختن مایعات از نی یا لیوان‌های نی‌دار استفاده کنید.
- بیمار را تشویق کنید که به منظور جلوگیری از کم آبی بدن در طول روز به میزان کافی مایعات مصرف کند.
با پیشرفت بیماری خطر گیر کردن غذا در گلو در اثر مشکلات جویدن غذا و بلع افزایش می‌یابد.
فعالیت‌ها
فعالیت‌های را انتخاب کنید که با علاقه و میزان توانایی بیمار سازگار باشند. بهتر است این فعالیت براساس مهارت‌های فعلی بیمار طراحی شوند و نیازی به آموزش مهارت‌های جدید نباشد.
- فعالیت‌ها باید ساده و کوتاه باشد، دارای چند مرحله مختلف و پیچیده نباشند و به تجهیزات خاصی احتیاج نداشته باشند.
- به او در شروع فعالیت کمک کنید و فعالیت را به چند مرحله کوچک و ساده تقسیم کنید.
- برای تکیمل هر مرحله از فعالیت یک جایزه تعیین کنید و به بروز نشانه‌های اضطراب یا ناامیدی در بیمار توجه داشته باشد. در صورتی که فرد دچار اضطراب یا ناامیدی شد به او در به پایان رساندن آن مرحله کمک کنید یا توجه او را متوجه چیز دیگری کنید.
- فعالیت‌های مورد علاقه فرد را در روتین روزانه قرار دهید و سعی کنید هر روز آنها را در زمان مشخصی انجام دهید.
- برای حفظ مهارت‌های عملکردی، بالابردن حس کنترل شخصی و استفاده بهینه از زمان سعی کنید از او در انجام کارهای روزانه کمک بگیرید. به عنوان مثال او را به کمک کردن در آماده‌سازی غذا، چیدن میز و تمیز کردن میز پس از غذا خوردن تشویق کنید.
- از مراکز تفریحی مخصوص سالمندان کمک بگیرید. این مراکز با ارائه فعالیت‌های مختلف و ایجاد فرصت‌های اجتماعی برای سالمندان امکان استراحت پرستاران آنها را برای چند ساعت فراهم می‌آورند. معمولاً حمل و نقل و ارائه وعده‌غذایی در آن به عهده مرکز است.
بی اختیاری
با پیشرفت بیماری بسیاری از بیماران کاهش کنترل مثانه و روده را تجربه می‌کنند. این موضوع اغلب موجب ناراحتی و خجالت سالمندان می‌شود و کار پرستاران را سخت‌تر می‌کند. گاهی اوقات بی اختیاری نشان‌دهنده یک بیماری فیزیکی است پس حتماً با پزشک مشورت کنید.
- طبق یک زمانبندی مشخص او را به توالت ببرید و درصورت امکان کنار او بمانید. به عنوان مثال در طول روز هر سه ساعت یک بار او را به توالت ببرید و منتظر نمانید که از شما بخواهد.
- در صورت دیدن نشانه‌هایی همچون بی‌قراری یا کشیدن لباس سریع او را به توالت ببرید.
- زمان بروز بی اختیاری آرامش خود را حفظ کنید و فرد را آرام کنید. سعی کنید با در نظر گرفتن زمان بروز بی اختیاری و تغییر زمانبندی مانع بروز آن شوید. در صورت نیاز فاصله زمانی را کوتاه‌تر و تعداد دفعات را بیشتر کنید یا 30 دقیقه بعد از غذا خوردن او را به توالت ببرید.
- برای جلوگیری از بروز بی اختیاری شبانه مصرف مایعات را در ساعات بعدازظهر و قبل از خواب محدود کنید.
- در صورتی که قصد رفتن به مکان‌های تفریحی را دارید از قبل مواردی از جمله محل توالت را بررسی کنید و لباسی را برای او انتخاب کنید که به راحتی بتواند آن را درآورد و بپوشد. یک دست لباس اضافی و وسایل مورد نیاز برای زمان بروز بی اختیاری را به همراه داشته باشید.
اختلالات خواب و غروب‌زدگی
اکثر سالمندان مبتلا به آلزایمر هنگام غروب آفتاب و در شب بی‌قرار، مضطرب و زودرنج می‌شوند که نشان‌دهنده ابتلا به سندرم غروب‌زدگی است. بروز این علائم برای بیمار و همچنین پرستار او خطرناک هستند.
- روتین عصرگاهی زندگی بیمار را حفظ کنید. این روتین می‌تواند شامل تعویض لباس، دیدن اخبار عصرگاهی یا شام خوردن باشد.
- تأثیر وعده‌غذایی را بر روی روتین عصرگاهی بررسی کنید. بزرگ‌ترین وعده‌غذایی خانواده باید در ظهر سرو شود.
- مصرف کافئین را به ویژه در اواخر روز محدود کنید.
- فرد را به ورزش کردن تشویق کنید، چرا که خواب را بهبود می‌بخشد. اما فعالیت‌های فیزیکی مانند حمام رفتن که به انرژی زیادی نیاز دارند را در ابتدا روز انجام دهید.
- زمان چرت عصرگاهی را محدود کنید اما از این موضوع اطمینان حاصل کنید که فرد به اندازه کافی در طول روز استراحت کرده باشد. خستگی می‌تواند احتمال بی‌قراری عصرگاهی و غروب‌زدگی را افزایش دهد.
- محیط خانه را برای خواب و استراحت بیمار ساکت و آرام نگه دارید. از ایجاد هر گونه صدای بلند در محیط خانه خودداری کنید و حتی در صورتی که بیمار از موسیقی ملایم و آرامش‌بخش لذت می‌برد هنگام خواب و استراحت برای او موسیقی پخش کنید.
- سعی کنید بیمار هر روز در ساعت مشخص بخوابد. ساعت خواب منظم بسیار مهم است.
- در صورتی که بیمار ترس از تاریکی دارد یا تاریکی موجب سردرگمی و گمراهی او می‌شود در اتاق خواب، سالن و توالت چراغ خواب روشن کنید.
- اقدامات احتیاطی لازم را انجام دهید و محیط امنی برای خواب بیمار ایجاد کنید تا یک خواب عمیق شبانه را تجربه کند. این محیط همچنین باید برای بیدار ماندن یا راه رفتن نیز امن و راحت باشد.
توهم و هذیان
با پیشرفت بیماری ممکن است فرد توهم یا هذیان را تجربه کند. توهم شامل دیدن، شنیدن، بو کشیدن، مزه کردن و یا حس کردن چیزهایی است که در محیط وجود ندارد. هذیان‌ها باورهای اشتباه و کذبی هستند که فرد فکر می‌کند واقعی هستند.
- گاهی اوقات توهم و هذیان نشانه‌های بیماری‌های فیزیکی همچون عفونت ادراری هستند. درصورت بروز هرگونه علائم و نشانه غیرطبیعی با پزشک مشورت کنید.
- از بحث کردن پیرامون شرایطی که در آن قرار دارند خودداری کنید. سعی کنید به احساسات او پاسخ دهید و او را آرام کنید.
- سعی کنید حواس او را پرت کنید و توجه‌اش را به فعالیت و موضوع دیگری جلب کنید. گاهی اوقات تغییر مکان بسیار مؤثر است مثلاً از اتاقی به اتاق دیگر بروید یا از خانه خارج شوید و پیاده‌روی کنید.
- از تماشای فیلم‌ها و برنامه‌های خشونت آمیز و آزاردهنده خودداری کنید. چراکه فرد مبتلا به آلزایمر قادر به تشخیص واقعیت از تخیل نیست.
- محیط زندگی این افراد باید امن باشد و نباید به وسیله‌ای که بتوانند با آن به خود و دیگران آسیب برساند دسترسی داشته باشند.
- پیرامون بیماری‌ها و داروهای مصرفی بیمار با پزشک مشورت کنید چراکه برخی از بیماری‌ها و داروها سبب بروز توهم و هذیان می‌شوند.
سرگردانی
یکی از مهم‌ترین جنبه‌های مراقبت، حفظ ایمنی محل زندگی بیمار است. برخی از بیماران مبتلا به آلزایمر به پرسه زدن اطراف خانه تمایل دارند. با محدود کردن محیط و رعایت یک سری نکات می‌توان از گم شدن و آسیب‌دیدگی بیمار جلوگیری کرد.
- بیمار باید همیشه یک مچ‌بند شناسایی (حاوی اطلاعات بیماری و مشخصات فردی) بپوشد.
- فرد را در برنامه هشدار پزشکی ثبت‌نام کنید. می‌توانید از برنامه‌هایی همچون برنامه بازگشت ایمن انجمن آلزایمر که یک سرویس ملی 24 ساعته است و همچنین برنامه ملی ناجی زندگی که با ارائه دستگاه‌های موقعیت یاب بی‌سیم موقعیت این افراد را شناسایی می‌کند کمک بگیرید.
- همسایه‌ها و فروشگاه‌های اطراف را از مشکل بیمار خود مطلع کنید و از آنها بخواهید در صورت مشاهده وی، فوراً با شما یا پلیس تماس بگیرند.
- یک عکس یا ویدئو از زمان حال او تهیه کنید تا در صورت گم شدن آن را در اختیار پلیس قرار دهید.
- درهای خروجی خانه را قفل کنید. از یک قفل کلید خور استفاده کنید یا یک قفل اضافی در بالا یا پایین در تعبیه کنید طوری که در دید بیمار نباشد و نتواند آن را به راحتی باز کند. در صورتی که بیمار به نحوه باز کردن قفل در آشنا است از یک نوع قفل یا چفت دیگر استفاده کنید.
- یک آژیر یا سیستم هشدار روی درها و پنجره‌ها نصب کنید تا هنگام باز شدن به شما هشدار دهند.
امنیت و ایمنی خانه
پرستاران بیماران مبتلا به آلزایمر باید با دید تازه به خانه خود نگاه کنند تا عوامل خطر را شناسایی و برطرف کنند. ایجاد یک محیط امن از بروز بسیاری از خطرات و شرایط استرس‌زا جلوگیری می‌کند. پیشگیری با ارزیابی ایمنی هر اتاق آغاز می‌شود. با درنظر گرفتن نکات زیر تمامی اتاق‌های خانه را بررسی کنید و تغییرات لازم ایجاد کنید.
- بر روی تمام درها و پنجره‌های بیرونی قفل امنیتی تعبیه کنید به ویژه اگر بیمار مستعد سرگردانی است.
- قفل درهای توالت و حمام را بردارید چراکه ممکن است در را به روی خود قفل کند و قادر به بازکردن آن نباشد.
- در تمام کابینت‌ها و محل نگهداری مواد ضدعفونی کننده یا دیگر مواد شوینده را با استفاده از قفل کودک قفل کنید.
- تمامی داروها را برچست بزنید و در جعبه دارو یا کابینت را قفل کنید.
- چاقو، کبریت، قیچی و هر وسیله خطرناک دیگری را از دسترس او دور نگه دارید.
- خانه را عاری از موارد اضافی نگه دارید. وسایل اضافی، تزئینی، فرش‌ها و هر آنچه که ممکن است موجب زمین خوردن فرد شود را بردارید.
- بیرون و خارج از خانه باید نور کافی وجود داشته باشد.
- خطرات احتمالی آشپرخانه را پیش‌بینی کنید و مسائل امنیتی را در نظر بگیرید. خطراتی همچون خاموش نکردن فر یا اجاق گاز. برای جلوگیری از سوختگی و آتش‌سوزی خانه بر روی وسایل آشپزخانه کلید خاموش و روشن اتوماتیک نصب کنید.
- حیاط خانه را با استفاده از نرده و در قفل شو ایمن کنید. بر روی در خانه یک زنگ تعبیه کنید که هنگام باز و بسته شدن در به شما هشدار دهد.
- خانه را به چند دستگاه تشخیص دود مجهز کنید. دستگاه‌ها را هر ماه بررسی کنید و به محض اخطار دادن باتری آنها را تعویض کنید.
رانندگی
بیماری آلزایمر به طور مستقیم بر روی مهارت‌های لازم برای رانندگی ایمن و بی‌خطر تأثیر می‌گذارد. پنهان کردن کلیدهای خودرو کار دشواری است و باید با دقت و حساسیت این موضوع را با آنها مطرح کرد. ممکن است فرد به دلیل از دست دادن استقلال احساس ناراحتی کند اما به او آگاهی دهید که امنیت او در اولویت قرار دارد.
- به دنبال سرنخ‌هایی باشید تا به او آگاهی دهید که دیگر نمی‌تواند بدون خطر رانندگی کند. مواردی همچون گم‌شدن در مکان‌های آشنا، رانندگی خیلی سریع یا خیلی آهسته، بی‌توجهی به علائم راهنمایی و رانندگی، عصبانی و گیج شدن و نشانه‌های خسارت وارد شده به ماشین.
- به احساسات او نسبت به از دست دادن توانایی رانندگی توجه کنید اما تصمیم خود را به هیچ عنوان تغییر ندهید و اجازه ندهید که رانندگی کند. با ثبات باشید یعنی به او اجازه ندهید در روزهایی که حال خوبی دارد رانندگی کند و در روزهای دیگر مانع او شوید.
- گاهی اوقات بیمار برای رانندگی کردن پافشاری می‌کند. به جای بحث کردن گزینه‌های دیگری برای رفت و آمد به او پیشنهاد دهید و به او در حفظ روتین روزانه‌اش کمک کنید.
- از پزشک بخواهید که از قدرت نفوذ خود بر روی بیمار برای منع کردن او از رانندگی استفاده کند. پزشک همچنین می‌تواند با اداره راهنمایی و رانندگی تماس بگیرد و درخواست دهد که مهارت رانندگی بیمار را مجدداً ارزیابی کنند.
- در صورت نیاز کلیدهای خودرو را از او بگیرید. اگر نداشتن کلید حس بدی در او ایجاد می‌کند کلیدهای خودرو را با کلیدهای دیگری جایگزین کنید.
- در صورتی که هیچ یک از این راهکارها جوابگو نبود. خودرو را از کار بیاندازید، آن را به مکانی دور از دسترس او منتقل کنید یا آن را بفروشید.
بازدید از خانواده و دوستان
معاشرت برای بیماران مبتلا به آلزایمر بسیار مهم است اگرچه اغلب افرادی را که ملاقات می‌کنند بیاد نمی‌آورند. با به کارگیری نکات زیر می‌توانید معاشرت و فعالیت‌های اجتماعی را برای آنها ساده‌تر و لذت بخش‌تر کنید.
- زمانی از روز را به ملاقات‌ها و دیدارها اختصاص دهید که فرد در بهترین وضعیت خود قرار دارد.
- برای معاشرت با او یک فعالیت ساده مانند درست کردن یک کار دستی یا ورق زدن آلبوم را انتخاب کنید. در صورت لزوم از فعالیت‌های برنامه‌ریزی شده صرف نظر کنید. به یاد داشته باشید که انعطاف‌پذیری یک اصل مهم است.
- محیط اطراف را آرام نگه‌دارید و عوامل حواس پرسی را برطرف کنید. گاهی اوقات پخش یک موسیقی بی‌کلام و آرامش‌بخش می‌تواند برای او لذت‌بخش باشد.
- به حریم شخصی او احترام بگذارید.
- اگر شما را به یاد نمی‌آورد، خود را به او معرفی کنید.
- اگر دچار سردرگمی شد با او بحث نکنید. به احساساتش اهمیت دهید و در صورتی که احساس ناراحتی دارد موضوع گفت و گو یا فعالیت در حال اجرا را تغییر دهید.
- در صورتی که بیمار شما را بخاطر نیاورد ناراحت و عصبانی نشوید. چراکه موجب سردرگمی و ناامیدی او می‌شوید.
مراجعه به پزشک
مراجعه منظم به پزشک بسیار مهم است. تعیین وقت قبلی فرآیند آماده شدن و رفتن به مطب پزشک را راحت‌تر می‌کند.
- سعی کنید در ساعتی از روز به پزشک مراجعه کنید که بیمار در آرام‌ترین و آگاه‌ترین حالت خود قرار دارد. برای جلوگیری از انتظار طولانی مدت و خسته شدن بیمار از منشی بخواهید که خلوت‌ترین زمان را به نوبت شما اختصاص دهد.
- قبل از ورود به مطب کارکنان را از شرایط بیمار مطلع کنید و از آنها بخواهید که با شما همکاری کنند.
- اگر بیمار از ملاقات با پزشک اجتناب می‌کند تا فرارسیدن روز موعود به او اطلاع ندهید یا حتی کمی قبل از رفتن به او بگوید. با لحن مثبت و به دور از هیچ نگرانی پیرامون ملاقات با پزشک با او صحبت کنید.
- یک نوشیدنی یا خوراکی و همچنین یک وسیله یا فعالیت مورد علاقه او را به همراه داشته باشید.
- از یکی از دوستان یا اعضاء خانواده بخواهید که شما را همراهی کند و زمانی‌که یکی از شما با پزشک صحبت می‌کند دیگری کنار بیمار بماند.
- لیست تمام داروهای مصرفی و تمام اطلاعات مورد نیاز از جمله جواب آزمایشات را به همراه داشته باشید و در اختیار پزشک قرار دهید.
- سؤالات و نگرانی‌های خود را قبل از ملاقات با پزشک یادداشت کنید تا فراموش نکنید آنها را از پزشک بپرسید. همچنین جواب سؤالات خود را یادداشت کنید یا از پزشک بخواید دستورالعمل‌ها و اطلاعات نوشته شده را در اختیار شما قرار دهد.
- علاوه‌بر مراجعه منظم به پزشک عمومی به طور منظم به دندان‌پزشکی، چشم پزشکی، شنوایی سنجی، متخصص پوست و غیره مراجعه کنید.
استخدام پرستار خانگی
افراد با تجربه در زمینه مراقب از سالمندان مبتلا به آلزایمر می‌توانند به شما در مراقبت از بیمار کمک کنند. پرستاران باتجربه می‌توانند در اجرا دقیق هر یک از بندهای بالا با شما همراهی و فرصت استراحت را برای شما فراهم کنند.